Elke diëtist die werkzaam is in de hulpverlening kan te maken krijgen met gedrag dat doet denken aan eet-problemen of eetstoornissen. Ook diëtisten in de eerste lijn. Het is niet altijd evident om daarmee aan de slag te gaan. Je zal moeten inschatten of er hulp nodig is, en zo ja, welke hulp nodig is en je zal moeten beslissen of je moet doorverwijzen.
Ongeacht waar de jongere in vastloopt, er zijn drie universele basisbehoeften waar iedereen nood aan heeft. Jongeren helpen groeien betekent dus ook tegemoetkomen aan deze basisbehoeften.
Zichzelf mogen zijn en zelf (mee) beslissingen kunnen nemen in de begeleiding. Jongeren moeten de kapiteinsrol over hun eigen leven kunnen blijven behouden. Dit betekent niet dat het een “laisser-faire” is waarbij je de jongere zijn gang laat gaan. Je mag nog steeds regels opstellen, maar het is belangrijk te benadrukken waarom die regels er zijn zodat ze “toestemmen”.
Jongeren kan je pas helpen groeien als ze voelen dat je betrokken en begaan met hen bent. De nood aan betrokkenheid is het gevoel krijgen dat je om anderen kan geven en dat anderen geven om jou. Dat doe je niet alleen door interesse te tonen in de leefwereld van de jongere, maar ook door hen als persoon onvoorwaardelijk te accepteren. Dat betekent niet dat je alles wat ze doen moet goedkeuren. Dat betekent wel dat je een onderscheid kan maken tussen wie ze zijn en wat ze doen. We aanvaarden wie ze zijn, enkel zo kunnen ze bij jou terecht wanneer ze fouten maken of wanneer het moeilijk gaat.
Jongeren zullen pas veranderingen kunnen doorvoeren, wanneer ze het gevoel hebben dat ze daartoe in staat zijn. Wanneer ze van in het begin al denken dat ze zullen falen, is de kans ook groter dat dat ook echt gebeurt. Als ze zich daarentegen competent voelen, werkt dat vooral stimulerend.
