Elke diëtist die werkzaam is in de hulpverlening kan te maken krijgen met gedrag dat doet denken aan eet-problemen of eetstoornissen. Ook diëtisten in de eerste lijn. Het is niet altijd evident om daarmee aan de slag te gaan. Je zal moeten inschatten of er hulp nodig is, en zo ja, welke hulp nodig is en je zal moeten beslissen of je moet doorverwijzen.
Iedereen loopt het risico om een eetprobleem of eetstoornis te ontwikkelen. Je kan het dus nooit bij iemand volledig uitsluiten, of omgekeerd er net zeker van zijn dat een bepaald profiel een eetstoornis heeft of zal krijgen. Wel is het zo dat jongeren op zich een risicogroep vormen, omdat de groeithema’s automatisch verbonden zijn met het lichaam en gewicht. Bovendien zijn bepaalde subgroepen soms extra gevoelig voor het ontwikkelen van eetproblemen en eetstoornissen.
Onderzoek toont aan dat eetstoornissen vaak bij jonge vrouwen tussen de 15 en 25 jaar voorkomen (vooral AN en BN). Dat heeft te maken met biologische verschillen tussen de geslachten die lichaamstevredenheid ontlokken (meisjes ontwikkelen in de puberteit – vaak op een disproportioneel ritme – meer lichaamsvet en bredere heupen). Deze lichamelijke ontwikkelingen leunen niet aan bij het slankheidsideaal dat eerder een kinderlijk, mager figuur weerspiegelt.
Genderdiversiteit is een belangrijk thema dat steeds meer aandacht krijgt. Het is een vraagstuk dat vaak in de adolescentie opduikt, omdat men zich dan duidelijk bewust is van genderrollen en men deze probeert in te passen in de identiteit (ontwikkeling van genderidentiteit). Het gewicht en hoe het lichaam er uit ziet hangt ook sterk samen met de genderidentiteit. Vandaar dat eet- en gewichtsproblemen, waarbij men het lichaam probeert te controleren of veranderen, ook vaker opduiken bij jongeren die met hun genderidentiteit worstelen.
Eetstoornissen worden sterk geassocieerd met het Westerse slankheidsideaal. Bij Westerse vrouwen is lichaamsontevredenheid zo ingeburgerd dat het ‘normaal’ geworden is. In andere culturen is het schoonheidsideaal vaak anders.
De SES is een koepelterm voor inkomen en opleidingsniveau. Aan de hand van SES kan men een soort rangorde opmaken (hoog, midden, laag en mengvormen). Een lagere SES hangt vaak samen met kansarmoede. Kansarmoede hangt op zijn beurt dan weer samen met minder kennis over de gezondheidsimplicaties van voeding alsook minder middelen om gevarieerd te eten. Anderzijds kan ook een hoge SES samenhangen met eet- en gewichtsproblemen en wordt er in de hogere klassen vaak sterker gefocust op schoonheid en gezondheid.
Het risico op eet- en gewichtsproblemen is dubbel zo groot bij iemand met diabetes type 1. Leven met deze aandoening vergt heel wat aanpassingen (nauwkeurig opvolgen wat, wanneer en hoeveel gegeten wordt) en heeft een invloed op honger en verzadiging. Meer informatie over deze subgroep en eetproblemen vind je op hier op onze website.
