Elke diëtist die werkzaam is in de hulpverlening kan te maken krijgen met gedrag dat doet denken aan eet-problemen of eetstoornissen. Ook diëtisten in de eerste lijn. Het is niet altijd evident om daarmee aan de slag te gaan. Je zal moeten inschatten of er hulp nodig is, en zo ja, welke hulp nodig is en je zal moeten beslissen of je moet doorverwijzen.
In dit model wordt verondersteld dat ontevredenheid met zichzelf (een lage zelfwaardering en lichaamstevredenheid) aan de basis ligt van eet- en gewichtsproblemen, en dus verklaart waarom men restrictief eet (lijnt). Dat restrictief eten werkt op zijn beurt eetbuien, en eventuele compensaties daarvoor, in de hand omdat er (vaak in momenten van zwakte of “breakdowns”) niet kan voldaan worden aan die strenge, cognitief opgelegde grenzen die niet tegemoetkomen aan honger en verzadiging. Dat lijnen, die eetbuien en eventuele compensaties, versterken dan weer het gevoel van lage zelfwaardering.
