Elke diëtist die werkzaam is in de hulpverlening kan te maken krijgen met gedrag dat doet denken aan eet-problemen of eetstoornissen. Ook diëtisten in de eerste lijn. Het is niet altijd evident om daarmee aan de slag te gaan. Je zal moeten inschatten of er hulp nodig is, en zo ja, welke hulp nodig is en je zal moeten beslissen of je moet doorverwijzen.
Er bestaat ook een model om eet- en gewichtsproblemen te verklaren vanuit emotieregulatieproblemen. Meer specifiek gaat dit model ervan uit dat verstoringen in de relatie tussen kinderen en hun verzorgers kunnen leiden tot onveilige hechting (kinderen leren dat verzorgers niet onvoorwaardelijk voor hen klaar staan en ze hebben dus geen “veilige haven” om de wereld te ontdekken, de wereld wordt onvoorspelbaar). Daardoor vinden ze anderen onvoorspelbaar, of gaan ze bepaalde individuen idealiseren, en vinden ze zichzelf niet de moeite waard om onvoorwaardelijk van gehouden te worden. Dat zorgt ervoor dat kinderen en jongeren hun emoties niet goed leren reguleren. Hierdoor kunnen ze zich verliezen in restrictief eetgedrag of eetbuien, omdat dit op korte termijn helpt om met de negativiteit van emoties om te gaan. Helaas biedt dit op lange termijn geen oplossing. Restrictief eetgedrag of eetbuien zorgen namelijk in the end voor meer ontevredenheid met zichzelf.
