Elke diëtist die werkzaam is in de hulpverlening kan te maken krijgen met gedrag dat doet denken aan eet-problemen of eetstoornissen. Ook diëtisten in de eerste lijn. Het is niet altijd evident om daarmee aan de slag te gaan. Je zal moeten inschatten of er hulp nodig is, en zo ja, welke hulp nodig is en je zal moeten beslissen of je moet doorverwijzen.
Het verschil tussen een eetprobleem en een eetstoornis is duidelijk. Net zoals de diagnostische criteria duidelijke handvatten geven om te bepalen of iemand nu wel of geen eetstoornis heeft. Maar zoals eerder vermeld, blijft het een continuüm. Jongeren kunnen meer of minder eetproblemen vertonen en meer of minder bijkomend lijden ervaren op fysiek, sociaal of psychologisch vlak.
Sommige jongeren vertonen zowel eetproblemen als bijkomend lijden, maar voldoen niet volledig aan de vooropgestelde criteria. Ze zijn bijvoorbeeld aan het lijnen en bang om gewicht bij te komen, maar hebben (nog) geen significant ondergewicht. Denk maar aan jongeren die worstelden met overgewicht en extreem zijn beginnen lijnen, waardoor ze nu op een normaal gewicht zitten maar toch nog steeds verder blijven diëten omdat ze bang blijven om gewicht bij te komen. Ook kunnen jongeren compenseren zonder eetbui, of ervaren ze voor een korte tijd veel last van intense eetbuien (bv. na een relatiebreuk). Hoe dan ook blijft er probleemgedrag en lijden aanwezig, ongeacht of deze nu strikt onder die criteria vallen of niet.
De DSM-5 komt hier al gedeeltelijk aan tegemoet, door de verschillende ernstniveaus te specifiëren en daarmee een aantal van die “subklinische” vormen te erkennen.
Er blijven natuurlijk nog altijd vele varianten bestaan op dergelijk gedrag, waardoor het belangrijk is om geval per geval te bekijken. Het is essentieel om bij ieder individu alert te zijn voor mogelijke signalen.
