Huisarts

Het boek Groeiwijzer en bijhorende infofiche met samenvatting geeft handvaten voor elke leeftijdsgroep. 

• Peuters en kleuters mag je ‘verleiden’ om te proeven: Zij hebben vaak angst voor nieuw, vreemd eten. Je kan ze helpen door eten herhaald aan te bieden en uit te nodigen om van alles te proeven. Meestal hebben kleuters een goed ingebouwd kompas, ze kunnen goed hun eigen energiebehoeften reguleren en aanvoelen of ze (nog) honger hebben.  
• Lagereschoolkinderen mag je goede gewoonten leren: zij hebben al wat minder angst voor ‘nieuw’ eten, maar eten vaker vanuit externe prikkels (bv. eten dat lekker ruikt of er lekker uitziet). Het is de leeftijd om goede eetgewoonten te leren, bouw ontbijt in als iets vanzelfsprekends en leer hun dat er tussen de maaltijden (en vaste tussendoortjes) niet wordt gegeten.  
• Jongeren komen in een sterke groeifase. Het is voor hen een uitdaging om hun veranderende energiebehoefte te leren kennen. Ook hun lichaam verandert sterk van vorm. Help ze om mild en zorgend te zijn voor hun lichaam, verwijs ze naar wat hun lichaam allemaal voor hen doet.  

Tip: Hou rekening met de levensfase waarin iemand zich bevindt vooraleer je rode vlaggen hijst. 

Meer info vind je op de infopagina Eetgedrag in ontwikkeling

Er zijn verschillende factoren die het risico op overgewicht bepalen. 

• Genetische verschillen
• Medische aandoeningen
• Medicatiegebruik
• Leefstijl
• …

Een gezonde leefstijl is meer dan ‘gezonde’ voeding eten en veel bewegen. Het gaat ook over op regelmatige tijdstippen eten, minder lang stilzitten, voldoende slapen, rust en ontspanning inbouwen, ons goed voelen in ons eigen lichaam, onze omgang met alcohol en medicatie… Bovendien zijn extremen nooit goed: té gezond, té actief…. Ontspannen omgaan met eten en bewegen is ook belangrijk om gezond te blijven.  
 
Ook zijn er heel wat omstandigheden die het moeilijk kunnen maken om een gezonde leefstijl op te bouwen of vast te houden. Zo bepaalt onze eetstijl mee ons eetgedrag: Sommige personen voelen zich vaak angstig of verdrietig en zoeken troost in eten. Anderen voelen meer verleiding door lekkere smaken en geuren die op ons afgestuurd worden, zoals in de winkel, via reclame, op feestjes, …  
 
Soms proberen mensen krampachtig op hun voeding te letten, en krijgen net daardoor verstoord eetgedrag en een hoger gewicht.  
 
Meer en meer wijst men ook op het belang van de context waarin we leven: sommige personen leven in gezinnen waar dringende bezorgdheden de overhand halen op doelen rond leefstijl, bijvoorbeeld in gezinnen waar er veel stress is, door persoonlijke of economische omstandigheden.  Ook onze fysieke leefomgeving kan het makkelijker maken om gezond te leven of net moeilijker. Woon je bijvoorbeeld in een groene omgeving waar je naar hartelust kan wandelen en veilig kan fietsen, of in een drukke stad? 
 

Interventies bij hulpverleners die inzetten op empathie en kennisverhoging rond (diversiteit in) oorzaken en (beperkte) “controleerbaarheid” van gewicht, hebben een gunstige impact op destigmatisering  Verder kan de EOSS(-P) kan hulpverleners ondersteunen in het kijken naar en praten over obesitas. Daarnaast zijn heel wat handvatten voor de-stigmatisering van eet- en gewichtsproblemen (en psychische problemen) te vinden in technieken binnen motiverende gesprekvoering: de patiënt benaderen als persoon in al zijn facetten en niet als “stoornis”; toestemming vragen om het gewicht te bespreken; negatieve termen zoals “dik” en “mager” vermijden; aansluiten bij de nood aan autonomie, verbondenheid en competentie van de patiënt. 

De bevinding dat stigmatisering prevalent is onder hulpverleners, zelfs onder zij die veel ervaring hebben met de doelgroep, roept ons allen op om onze eigen mogelijke vooroordelen onder de loep te nemen. Stigmatisering zit ook in “kleine” dingen: modemagazines met enkel slanke modellen en stoelen met smalle armleuningen in de wachtkamer, weeg- of onderzoeksmateriaal dat niet afgestemd is op personen met obesitas, minder tijd besteden aan de consultatie, en minder alternatieve hypotheses onderzoeken bij gezondheidsklachten van personen met een gewichtsprobleem. Kleine aanpassingen kunnen een groot verschil maken in de zorgkwaliteit.   

Enkele handvatten om een steunende, niet-beoordelende omgeving te scheppen: 

• Pas de gespreksprincipes toe van motiverende gespreksvoering 
• Bedenk dat patiënten negatieve ervaringen ten opzichte van hun gewicht gehad kunnen hebben bij andere hulpverleners en benader patiënten tactvol. 
• Erken de complexe etiologie van obesitas en communiceer dit met collega’s en patiënten om het stereotype te vermijden dat obesitas te wijten is aan een gebrek aan wilskracht. 
• Exploreer alle oorzaken van de overgewicht, niet enkel eet- en beweeggedrag. 
• Erken dat veel patiënten al herhaaldelijk geprobeerd hebben om af te vallen. 
• Benadruk gedragsveranderingen eerder dan enkel het getal op de weegschaal. 
• Erken de moeilijkheid van het doorvoeren van leefstijlveranderingen. 
• Erken dat kleine veranderingen in gewicht (5 à 10%) kunnen resulteren in significante gezondheidsvoordelen. 
• Creëer een steunende omgeving bijvoorbeeld door gepaste stoelen (stevig, zonder armleuning) en materiaal te voorzien in de praktijkruimte. 

Check ook de infofiche Niet-stigmatiserend praten over eten en gewicht voor hulpverleners.

Deze Ted-talk (youtube) toont ook waarom de boodschap ‘minder eten en meer bewegen’ bij personen met overgewicht zo schadelijk is.

Meer factoren dan het huidig eet- en beweeggedrag hebben een invloed op iemands gewicht. Een persoon met overgewicht kan een gezonde leefstijl hebben (net zoals een persoon zonder overgewicht een ongezonde leefstijl kan hebben).  De “maakbaarheid” van ons gewicht is beperkter dan de maatschappij ons doet geloven. Als we advies geven zonder een grondige inschatting van de factoren die een rol spelen in het ontstaan en behoud van overgewicht bij een individu, kunnen we gedrag uitlokken dat contraproductief werkt (bv. streng lijngedrag). Een gezonde leefstijl brengt een verbetering met zich mee in metabole gezondheid, ook als de behandeling niet resulteert in gewichtsverlies. 

Meer info vind je in het stappenplannen per discipline:

• voor diëtisten: Overgewicht bij volwassenen voor diëtisten
• voor huisartsen: Overgewicht en obesitas bij volwassenen voor huisartsen

Het lichaam verwerkt medicatie anders na bariatrische chirurgie. Daarom is het bijsturen van medicatie na bariatrie belangrijk.  
Sommige medicatie is oplosbaar in een zure omgeving zoals de maag. Andere medicatie lost op in een basische omgeving zoals de dunne darm. Afhankelijk van het type medicatie en de aard van de ingreep zal de werkzaamheid variëren. Bij lipofiele medicatie, waarbij samen met de verminderde vetmassa na bariatrie ook de halfwaardetijd vermindert, is er risico op toxiciteit als de dosis hetzelfde blijft.  
 
Er gebeurt veel onderzoek naar de effecten van medicatie na bariatrie: 

• Tricyclische antidepressiva en SSRI’s werken minder goed. En depressieve klachten kunnen toenemen.
• Hormonale anticonceptie (bv. “de pil”) werkt minder goed. Een barrièremethode (bv. condoom) is dan een veiligere bescherming tegen zwangerschap. 
• De werking van metformine bij diabetes type 2 heeft een verhoogde werking.  
• NSAID’s (ontstekingsremmers) verhogen het risico op maagzweren bij mensen die bariatrie ondergaan.  

Wanneer het lichaam de medicatie minder goed absorbeert na een malabsorptie-ingreep, geef je frequentere kleine dosissen dan langwerkende varianten.  
 
Meer info  
Info rond bariatrische heelkunde 

Er zijn verschillende elementen in de detectie van eetstoornissen.  
Een hulpverlener die alert wil zijn voor een eetstoornis bij een patiënt, heeft een goede kennis nodig van symptomen, en risico- en beschermende factoren. Zo kan bij een persoon die verhoogd risico loopt, of in kader van een algemeen psychiatrisch basisonderzoek, een screeningsvragenlijst afgenomen worden. De SCOFF en de ESP zijn voorbeelden van screeningsvragenlijsten.  

Bij een vermoeden van een eetstoornis, zullen de verschillende domeinen van een eetstoornis in kaart gebracht worden, zoals gewichtsgeschiedenis, verstoord eet- en beweeggedrag, lichaamsbeeld, gedragingen om het gewicht onder controle te proberen houden zoals purgeergedrag en lichamelijke klachten.  

Om een diagnose te stellen, is een gestructureerd klinisch interview de “gouden standaard”, zoals de SCID die de verschillende DSM-5 symptomen van een eetstoornis bevraagt. Daarnaast zijn er heel wat vragenlijsten die kunnen helpen om een beeld te vormen van de symptomen, en van andere klachten die personen met een eetstoornis kunnen hebben (denk aan angst, depressie).   
 
Meer info
Infofiche Eetstoornissen – Signalen van een (beginnende) eetstoornis 
Infofiche Eetproblemen en gewichtsproblemen – risicoprofiel 
Screeningsvragenlijsten   
Domeinen van een eetstoornis   
Testmateriaal

Meer factoren dan het huidig eet- en beweeggedrag hebben een invloed op iemands gewicht. Een persoon met overgewicht kan een gezonde leefstijl hebben (net zoals een persoon zonder overgewicht een ongezonde leefstijl kan hebben).  De “maakbaarheid” van ons gewicht is beperkter dan de maatschappij ons doet geloven. Als we advies geven zonder een grondige inschatting van de factoren die een rol spelen in het ontstaan en behoud van overgewicht bij een individu, kunnen we gedrag uitlokken dat contraproductief werkt (bv. streng lijngedrag). Een gezonde leefstijl brengt een verbetering met zich mee in metabole gezondheid, ook als de behandeling niet resulteert in gewichtsverlies. 

Meer info vind je in het stappenplannen per discipline:

• voor diëtisten: Overgewicht bij volwassenen voor diëtisten
• voor huisartsen: Overgewicht en obesitas bij volwassenen voor huisartsen

Het lichaam verwerkt medicatie anders na bariatrische chirurgie. Daarom is het bijsturen van medicatie na bariatrie belangrijk.  
Sommige medicatie is oplosbaar in een zure omgeving zoals de maag. Andere medicatie lost op in een basische omgeving zoals de dunne darm. Afhankelijk van het type medicatie en de aard van de ingreep zal de werkzaamheid variëren. Bij lipofiele medicatie, waarbij samen met de verminderde vetmassa na bariatrie ook de halfwaardetijd vermindert, is er risico op toxiciteit als de dosis hetzelfde blijft.  
 
Er gebeurt veel onderzoek naar de effecten van medicatie na bariatrie: 

• Tricyclische antidepressiva en SSRI’s werken minder goed. En depressieve klachten kunnen toenemen.
• Hormonale anticonceptie (bv. “de pil”) werkt minder goed. Een barrièremethode (bv. condoom) is dan een veiligere bescherming tegen zwangerschap. 
• De werking van metformine bij diabetes type 2 heeft een verhoogde werking.  
• NSAID’s (ontstekingsremmers) verhogen het risico op maagzweren bij mensen die bariatrie ondergaan.  

Wanneer het lichaam de medicatie minder goed absorbeert na een malabsorptie-ingreep, geef je frequentere kleine dosissen dan langwerkende varianten.  
 
Meer info  
Info rond bariatrische heelkunde 

Om de huisarts op weg te helpen, werden flowcharts uitgewerkt. 

• De flowchart rond obesitas (bij volwassenen) vind je hier
• Flowchart(s) rond aanpak van eetstoornissen in de huisartsenpraktijk vind je hier:  
  – Rond jongeren (10-18j)
  – Rond (jong)volwassenen (vanaf 18j)

Bij deze flowcharts hoort telkens een uitgebreid stappenplan.  

Rond eetstoornissen helpt dit filmpje je ook op weg.

Concrete informatie over het zorgtraject eetstoornissen en hoe je dit als (huis)arts kan opstarten vind je op deze fiche.

Op volgende pagina’s werd heel wat informatie samengebracht: 

• Infopagina rond zorgorganisatie  
• Zorgtraject en rol van de huisarts uit Stappenplan eetstoornissen
• RIZIV-site

Volgend filmpje en webinar kan je (her)bekijken: 

• Filmpje wat betekent de conventie eetstoornissen voor de huisarts
• Webinar in samenwerking met Domus Medica

In de flowchart over de aanpak van eetstoornissen in de huisartsenpraktijk werden de kernpunten ook opgenomen 

• Flowchart eetstoornissen bij jongeren (<18j)
• Flowchart eetstoornissen bij (jong)volwassenen (vanaf 18j)

Een zorgtraject eetstoornissen dat een jaar lopende is kan verlengd worden door opnieuw hetzelfde nomenclatuurnummer te gebruiken namelijk 401295. 

Let wel op, de datum moet minstens een jaar na de datum van opstart van het initiële zorgtraject zijn. Je neemt voor de verlenging dan best een dag later. Bv. bij een zorgtraject initieel opgestart op 15/5/2024 kan je het nomenclatuurnummer ten vroegste pas op 16/5/2025 gebruiken. Deze datum wel goed noteren in het dossier want op dit moment is er nog geen andere gemakkelijke manier om deze datum op te vragen. 

Vanaf die datum heeft de patiënt opnieuw recht op 20 gesprekken aan terugbetaling op jaarbasis bij de psycholoog/orthopedagoog, en op 15 gesprekken aan terugbetaling op jaarbasis bij de diëtist. De diëtist heeft wel opnieuw een verwijsbrief nodig met vermelding datum verlenging zorgtraject.

Een opname in een gespecialiseerd ziekenhuis voor eetstoornissen wordt vaak gezien als laatste kans of noodmaatregel. Dat is het niet. Een opname is een tijdelijke intensifiëring van het behandeltraject.  

Een goede voorbereiding van een opname kan wel bijdragen aan een goede opstart. Van zodra duidelijk wordt dat een intensievere behandeling aangewezen is, kan je de opname mee voorbereiden: je cliënt en zijn/haar omstaanders toeleiden naar een geschikt programma:

overzicht provinciale dagprogramma’s

overzicht supraregionale gespecialiseerde referentiecentra

De cliënt een afspraak laten maken voor een intakegesprek, dit eerste gesprek overlopen met de cliënt én ambulante opvolging voorzien totdat de intensievere behandeling effectief kan plaatsvinden.

Ook hier blijven de klassieke ingrediënten van motivatie belangrijk:

• Uitleggen ‘waarom’ deze stap nodig is
• Waar mogelijk inspraak geven in de intensievere zorg;
• Betrokken blijven want de hulpverleningsrelatie stopt niet bij een opname: Na opname zal de ambulante begeleiding verdergaan. Tijdens de opname verandert rol van de ambulante hulpverlener wel (supporter i.p.v. coach).

Ernstig ondergewicht kan gepaard gaan met meer striktheid en een afgevlakte stemming. Dit kan het werken rond de oorzaken van de eetstoornis moeilijker maken in therapie. 
Toch zijn psychotherapie en werken aan gewicht geen aparte stukjes. Bij de behandeling van een eetstoornis wordt zowel gewerkt rond een gezond gewicht als rond oorzaken en factoren die de eetstoornis in stand houden. Motiverend werken aan de angst voor toename in gewicht is ook een psychologisch aspect van de behandeling.
 
Meer info  
Behandelaspecten en zorg op maat bij eetstoornissen 

Het uitblijven van menstruaties kan verschillende redenen hebben:  

• Het gewicht kan toch nog te laag zijn; bij jongeren moeten we rekening houden met nog verdere groei, en los van de leeftijd speelt ook de BMI vóór de eetstoornis een rol;   
• Mogelijk is er nog een onregelmatig of eenzijdig eetpatroon;  
• Mogelijk is er teveel aan sport of fysieke inspanning;   
• Ook psychische stressfactoren kunnen een rol spelen.  

Naast deze inschatting van onderhoudende factoren van het uitblijven van de menstruatie, kan de arts of gynaecoloog een hormoononderzoek uitvoeren en nagaan of er in de eierstokken enige activiteit op gang komt. 

Soms is ambulante zorg ontoereikend en dan is er intensievere zorg nodig. Om deze inschatting te maken worden verschillende factoren in overweging genomen.

Het kan zijn dat een persoon moet opgenomen worden op een somatische dienst (meestal endocrinologie of pediatrie) omwille van medisch-somatische urgentie. Maar ook wanneer ambulante zorg te weinig effect heeft of wanneer de situatie thuis te zwaar onder druk staat kan intensievere zorg nodig zijn.

Een overzicht van de factoren die in een dergelijke afweging meegenomen worden vind je hier: https://eetexpert.be/stappenplan-eetproblemen-en-eetstoornissen-cgg-ambulant-of-residentieel/#risicotaxatie

Heel wat ambulante behandelaars maken vooraf afspraken rond wanneer opname aangewezen is. Dit zorgt voor voorspelbaarheid ; patiënt en het gezin zijn op de hoogte van wanneer opname aangewezen is dragen dan ook mee te verantwoordelijkheid om deze stap te zetten wanneer de situatie dit vraagt.

Daarnaast is het momenteel zo dat de wachttijden voor gespecialiseerde supraregionale residentiële zorg vaak kunnen oplopen. Ook dat aspect moet mee in de overweging genomen worden bij het toeleiden naar een intensiever zorgaanbod.

Een overzicht van dit aanbod vind je hieronder of je kan ook steeds contact opnemen met de Verwijslijn Eetexpert.

overzicht provinciale dagprogramma’s

overzicht supraregionale referentiecentra voor eetstoornissen

Wachttijd voor ambulante gespecialiseerde zorg:

Verbreed het gespecialiseerd multidisciplinair zorgteam

• We raden steeds de combinatie aan van een (huis)arts, psycholoog/orthopedagoog en diëtist.
  • Betrek in ieder geval zo snel mogelijk minstens één zorgverstrekker met expertise in de behandeling van een eetstoornis – dat kan een gespecialiseerde psycholoog/orthopedagoog zijn, maar ook een diëtist gespecialiseerd in eetstoornissen of een kinderarts die ervaring heeft met eetstoornissen. Mogelijk is de ene discipline sneller beschikbaar dan de andere. 
  • Bij jongeren die nog niet volgroeid zijn betrek je steeds een kinderarts.
• Voor adressen van gespecialiseerde hulpverlening kan je kan je contact opnemen met de verwijslijn Eetexpert. Neem gerust opnieuw contact op om snellere alternatieven te vinden indien de wachttijd te lang blijkt.
• Let wel: Niet alle patiënten komen in aanmerking voor het zorgtraject eetstoornissen. Er is ook buiten de conventie eetstoornissen veel gespecialiseerde zorg.
• Verschillende Centra voor Geestelijke Gezondheidszorg bieden gespecialiseerde zorg aan voor eetstoornissen.
• Daarnaast is het uitermate belangrijk om je patiënt lichamelijk en psychosociaal goed op te volgen. Plan regelmatig afspraken in om vinger-aan-de-pols te houden waarbij je specifieke parameters opvolgt zoals gewicht, botdensiteitsmeting, bloedwaarden, etc.. Je kan hiervoor gebruik maken van de flowcharts eetstoornissen (minderjarigen / volwassenen). 

Wachtlijst voor (semi)residentiele zorg/opname in een referentiecentrum:

Installeer ALTIJD een ambulant netwerk

• Ook als je patiënt aangemeld wordt voor de (semi)residentiële behandeling van een eetstoornis zal een ambulant multidisciplinair team de basis van de verdere behandeling zijn. Een gespecialiseerde opname is immers steeds een tijdelijke intensieve zorginterventie, die zowel voorafgegaan wordt als gevolgd wordt door een gespecialiseerde multidisciplinaire ambulante begeleiding. 
• Indien dit ambulant team nog niet samengesteld is het waardevol om reeds vóór een opname op zoek te gaan naar geschikte hulpverleners. Hiervoor kan je contact opnemen met de Verwijslijn Eetexpert.

Bereid je patiënt voor op een opname

• Daarnaast is het in afwachting van een opname uitermate belangrijk om je patiënt niet los te laten. Zie je patiënt regelmatig voor lichamelijke opvolging maar ook om je patiënt psychologisch voor te bereiden op een opname. Een opname zal van je patiënt immers vragen dat die uit de comfortzone stapt, de veiligheid van de eetstoornis zal uitgedaagd worden, angsten zullen ongetwijfeld toenemen en het volbrengen van een opname vergt heel wat moed en doorzetting. Op de flowchart eetstoornissen (minderjarigen / volwassenen) vind je info over hoe je die somatische opvolging kan vormgeven.

Overweeg tussenstappen en alternatieven

• In alle provincies worden provinciale dagprogramma’s voor jongeren met een eetstoornis uitgebouwd. Verken ook deze piste. Dit kan een alternatief of een tussenstap zijn tussen opname en het gewone dagelijkse leven.
• Lotgenotencontact kan helpend zijn in de wachttijd. ANBN is een organisatie van ervaringsdeskundigen die klaarstaan voor mensen met een eetstoornis en hun naasten (www.anbn.be).

Versterk de omstaanders

Als huisarts mag je voor jongeren t/m 23 jaar steeds een provinciaal mast team contacteren om advies te vragen of ondersteuning in de begeleiding van je cliënt met een eetstoornis. Ook Eetexpert beschikt over een advieslijn.

Versterk ook het informele zorgsysteem rond je patiënt, maak ook tijd voor de ouders en verwijs hen naar de toolbox voor ouders op de website van Eetexpert of naar een oudergroep in hun eigen regio.

In principe kunnen er bij elke eetstoornis urgenties optreden als er schade is aan organen, maar het meest risico is er bij ondervoeding en bij purgeergedrag. Bij ondervoeding is er een zekere mate van aanpassing vanuit het lichaam, maar wanneer die faalt kunnen verschillende orgaansystemen onder druk komen staan, ook het hart. Ook bij purgeergedrag zijn er risico’s voor het hart, vanuit een verstoorde elektrolytenbalans. Ook de purgeermethodes, en eventuele middelen die hiervoor gebruikt worden, zijn relevant.  Andere ernstige risico’s bij eetstoornissen zijn onder meer (ernstige) hypoglycemie, (ernstige) dehydratatie, nierschade, schade aan de slokdarm of darmen, etc. Verder moet na een periode van ondervoeding het risico op refeeding syndroom worden ingeschat. Tot slot is het belangrijk om aandacht te hebben voor de mentale draagkracht, zowel bij de patiënt als bij de familie of omgeving.  Zelfverwondend gedrag, mentale decompensatie en een verhoogd suïciderisico kunnen aanwezig zijn bij eetstoornissen. 

Er zijn verschillende richtlijnen die handvatten geven om tot een risico-inschatting te komen bij eetstoornissen. De Medical Emergencies in Eating Disorders (MEED) richtlijn uit 2023 vergeleek verschillende richtlijn en brengt een samenvattend voorstel. In de verdiepende links vind je meer informatie rond risico-inschatting en ondersteunende tools, waaronder (een Vlaamse vertaling van) de MEED-tabel. 

Meer info

• Risico-inschatting en urgenties (uit Stappenplan huisarts)
• Samenvattingsfiche (inclusief MEED-tabel)
• Flowchart(s) aanpak van eetstoornissen in de huisartsenpraktijk
• Filmpje Urgenties bij eetstoornissen

Beweging kan een plaats hebben in de behandeling, binnen bepaalde grenzen. Gecontroleerde en aangepaste fysieke activiteit heeft een positieve invloed op fysieke en mentale gezondheid.  Bij compulsief beweeggedrag vermindert gecontroleerde beweging ook de drang om constant te bewegen, en verhoogt het de dialoog met het lichaam. Bewegingsadviezen voor personen met eetproblemen en eetstoornissen vind je hier.  Daarnaast zijn er ook richtlijnen rond beweging bij eetstoornissen, en zelfs een richtlijn specifiek voor sporters met een eetstoornis. Je kan deze richtlijnen raadplegen op https://www.safeexerciseateverystage.com/sees-guidelines.   

Meer info

• Beweging bij eetstoornissen, uit Stappenplan basiskennis
• Safe Exercise at Every Stage (SEES)richtlijnen

Het gewichtsdoel is niet één cijfer, en er is ook niet één juiste methode. 

Intussen wordt onderscheid gemaakt tussen een Minimaal Gezond Gewicht, het gewicht dat minimaal nodig is om lichamelijk, emotioneel en cognitief herstel te ondersteunen, en een Optimaal Gewicht, waarbij het normale groeitraject zich herstelt. Het optimaal gewicht ligt dus wat hoger dan het minimaal gezond gewicht. Bovendien wordt aangeraden om geen specifiek getal te geven, maar eerder een range waarbinnen het gewichtsdoel ligt. Gewicht is namelijk sowieso onderhevig aan schommelingen (bv. hormonaal doorheen de maand, doorheen de dag), en personen met een eetstoornis kunnen zich vastpinnen op een specifiek getal. Bij jongeren in de groei moeten de gewichtsdoelen bovendien regelmatig aangepast worden.  Werk in kleine stapjes toe naar het MGG en OG. Pak je communicatie stapsgewijs aan. Onmiddellijk een gewichtsdoel (MGG of OG) dat nog ver ligt van het gemeten gewicht communiceren aan de patiënt, werkt vaak contraproductief. 

De gewichtsdoelen houden ook steeds rekening met wat de normale grenzen zijn van BMI (deze verschillen bij jongeren versus volwassenen), en met de BMI voor de start van de eetstoornis.  

Een mogelijke berekening van MGG en OG vind je in deze fiche. 

Meer info

• Herstel van eetgedrag en gewicht (gewichtsdoelen) uit het stappenplan voor de huisarts:
• Infofiche MGG en OG
• Flowchart(s) rond aanpak van eetstoornissen in de huisartsenpraktijk (inclusief berekening MGG en OG) vind je hier:  
  – Rond jongeren (10-18j):
  – Rond (jong)volwassenen (vanaf 18j)
• Filmpje minimaal gezond gewicht en optimaal gewicht

Om de huisarts op weg te helpen, werden flowcharts uitgewerkt. 

• De flowchart rond obesitas (bij volwassenen) vind je hier
• Flowchart(s) rond aanpak van eetstoornissen in de huisartsenpraktijk vind je hier:  
  – Rond jongeren (10-18j)
  – Rond (jong)volwassenen (vanaf 18j)

Bij deze flowcharts hoort telkens een uitgebreid stappenplan.  

Rond eetstoornissen helpt dit filmpje je ook op weg.

Via de verwijslijn van Eetexpert kan je een overzicht krijgen van gespecialiseerd en geconventioneerde psychologen, orthopedagogen en diëtisten in een bepaalde regio. Als hulpverlener kan je – mits inloggen – ook zelf de verwijstool raadplegen.  

Sinds 2023 is bepaalde hulp voor eetstoornissen (t/m 23 jaar) of obesitas bij jongeren (t/m 17 jaar) ook terugbetaalbaar binnen daartoe voorziene conventies. Meer informatie over het zorgtraject eetstoornissen en hoe dit zorgtraject opgestart kan worden vind je hier. Informatie over het zorgtraject obesitas kan je hier terugvinden. Op deze pagina brengen we heel wat informatie voor hulpverleners samen. 

Ook via de website www.spreekerover.be kan je een geconventioneerd psycholoog of orthopedagoog in een bepaalde regio vinden. In sommige netwerken kan je ook de problematiek aangeven waarrond je hulp zoekt. Je vindt er ook informatie rond de kostprijs van de sessies.  

Weet ook dat een Centrum Geestelijke Gezondheidszorg (CGG) in de eigen buurt psychologische hulp aanbiedt aan een laag tarief. Hier kan men terecht op doorverwijzing (bv. van je huisarts of een andere hulpverlener).